Zimowy Forest Run – 07.02.2016
Zarówno dla mnie, jak i dla wielu innych biegaczy, był to pierwszy poważniejszy bieg na otwarcie tegorocznego sezonu. Wcześniej było wiele innych okazji, na przykład podczas zimowego cyklu biegów Warta Challenge, w którym brał udział Beton (jego relację mogliście przeczytać tutaj), ale ja zacząłem dopiero teraz 🙂
Wróćmy jednak do samego wydarzenia. Forest Run to ciekawa propozycja dla wszystkich, którym zbrzydło ciągłe bieganie po asfalcie wśród betonowych blokowisk i spalin samochodów. Jak sama nazwa biegu wskazuje mamy tu niepowtarzalną okazję pobiegać leśnymi ścieżkami i to nie byle jakimi, bo prowadzącymi na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego! Polecam każdemu pobliskie tereny, które są idealne na spędzenie wolnej chwili na łonie natury. Jedną z atrakcji turystycznych jest wieża widokowa, z której widoczny jest cały WPN, a nawet Poznań!
Była to pierwsza odsłona Forest Run w wersji “zimowej”. Co prawda, pogoda wyjątkowo dopisała i mieliśmy iście wiosenną aurę, ale kalendarzowa zima była! Start biegu zlokalizowany był przy Stacji turystycznej WPN Osowa Góra niedaleko podpoznańskiej Mosiny, a wytyczona ścieżkami i szlakami turystycznymi trasa miała około 22 km.
Szybka rozgrzewka przed biegiem i po chwili stałem już gotowy na linii startu. Jeszcze przed wystrzałem, wymieniłem kilak uścisków, życząc najbliższym współzawodnikom “Powodzenia!”. Bieg rozpoczął się punktualnie o godzinie 10. Początek nie był zbyt przyjemny dla biegaczy. Był to jeden z nielicznych utwardzonych fragmentów trasy – do tego nierówną kostką brukową!
Ale po kilkudziesięciu metrach wbiegliśmy w las i było już z górki i to dosłownie. Trasa obfitowała w liczne zbiegi (te były całkiem przyjemne) i jeszcze liczniejsze podbiegi, które za każdym razem wydawały się trudniejsze do pokonania. I tak, przemierzając kolejne kilometry ścieżkami Wielkopolskiego Parku Narodowego, można było podziwiać malownicze widoki mijając kolejne kilometry i okoliczne jeziora czy po prostu podziwiać piękno otaczającego Cię lasu. A za każdym kolejnym zakrętem wyłaniały się jeszcze piękniejsze podbiegi!
Kilometry mijały mi dość szybko, częściowo pewnie z racji utrzymywanego tempa J (pozdrowienia dla Mikołaja, z którym przebiegłem lwią część trasy!). Trasa, z racji iż przebiegała przez Park Narodowy, była skąpo, aczkolwiek bardzo dobrze oznakowana. Na wszystkich skrzyżowaniach ścieżek, gdzie ktoś mógłby mieć wątpliwości którędy biec, drogę wskazywała osoba z obsługi biegu.
Kilkaset metrów przed metą zrobiło się tłoczniej, dogoniliśmy jednego zawodnika, a kolejny deptał nam po piętach. I wtedy zaczął się podbieg. Kto był, ten wie, że do przyjemnych nie należy, tym bardziej po wcześniejszym pokonaniu ponad 21 km! A kto nie był, koniecznie musi się wybrać na trasę Forest Run, a przynajmniej na jej ostatni fragment :-).
Na szczęście treningi z Mud Goats robią swoje, zarówno te siłowe, jak i biegowe, no i się udało! Przed metą usłyszałem jeszcze głos małżonki, która dopingowała mnie na ostatnich metrach, informując jednocześnie, że inni depczą mi już po piętach! Nie miałem już sił oglądać się za siebie, więc wycisnąłem z nóg ostatnie resztki energii, aby jak najszybciej przekroczyć linię mety. Wbiegając na metę słyszałem głos spikera krzyczącego: “Mamy trzeciego zawodnika na mecie!”.
Na metę Zimowego Forest Run dotarło 455 uczestników, którym nie straszne były ścieżki przełajowe prowadzące przez WPN! Bieg ukończyłem z czasem 1:26:48, plasując się na 3 miejscu w kategorii OPEN, oraz na 2 miejscu w kategorii M1.
Bieg Forest Run polecam wszystkim, którzy chcą wyrwać się z centrum miasta, pobiegać trochę w pięknych okolicznościach przyrody, a do tego świetnie się przy tym bawić!
//Speedy
—————————————————-
Autorów fotografii oznaczono na zdjęciach.
Logo i mapa biegu pochodzą ze strony http://www.forestrun.pl
