• +48 509 289 135

matkanatura

Mud Goats > matkanatura
8 Paź

Poród Matki Natury – czyli jak powstawał Xtreme Challenge

by Beton Paź 8, 2016 2 Blog , , , ,

Wspólnie z Fundacją Sport Challenge i jej założycielem Krzysztofem Pilarskim, pomysłodawcą Xtreme Challenge, przygotowaliśmy bieg. Wasze komentarze upewniły nas w przekonaniu, że było warto. Chcielibyśmy Wam przedstawić jak powstawał Xtreme Challenge, uwierzcie nie było łatwo. Nasze pierwsze “dziecko” rodziło się w bólach, pocie i z zaskakującymi dla nas sytuacjami. Poniżej relacje współtwórców owego wydarzenia – Anki oraz Mega Kozy. Każdy opowiedział ze swojego punktu widzenia jak ekstremalnie trudno przygotowuje się bieg z przeszkodami.

14522891_890695381074566_5581226669064019637_n

RELACJA MEGA KOZY

Godzina 5:00 – czas się zbierać, zabieram torbę spakowaną dzień wcześniej i wyruszam w drogę. Jest niedziela, na dworze jeszcze ciemno. Myślę sobie – ale z nas świry, kto normalny wstaje o tej godzinie w niedzielę, by jechać do lasu na jakieś mokradła, bagna i inne chaszcze? No tak… ale my jesteśmy Mud Goats i wszystkie te rzeczy to dla nas jak plac zabaw dla przedszkolaka. Tam czujemy się najlepiej. Zabieram Bartka aka Calm, a po drodze spotykamy jadącą Małą Czarną.

Godzina 6:00 – jesteśmy na miejscu, tak jak się umawialiśmy wcześniej. W końcu przez ostatnie dwa dni walczyliśmy z oznakowaniem trasy (szczególny szacun dla Ani i Eweliny za poświęcenie), a dzisiaj musieliśmy dokończyć parę szczegółów, by wszystko było tak jak trzeba. Minuty upływają bardzo szybko, chwila moment a na zegarku już 9:20. Za 40 minut zaczynamy najlepszy bieg naturalny OCR w Polsce. Moje miejsce na trasie to największa niespodzianka biegu, czyli tyrolka i przeprawa przez rzekę. Prócz tego miałem się zająć poczęstunkiem dla biegaczy, czyli ciasteczka, czekoladki i inne smakołyki, a do tego ciepła herbatka. Tak, tak! Ciepła herbatka! Bo po przeprawie przez rzekę każdy potrzebował ogrzać się herbatą. Zabieram znajomego Andrzeja, który podjął się wolontariatu na naszym biegu, biorę także młodego chłopaka, który również oferował swoją pomoc. Chłopaka zawożę na inną przeszkodę gdzieś w środku lasu, tłumaczę co ma robić i szybko zasuwamy nad Wartę, gdzie czeka już rozłożona tyrolka.

20160930_112231

Godzina 10:00 – jesteśmy już gotowi, dostaję wiadomość, że trasa została ostatecznie oznaczona. Uuufff całe szczęście! Teraz już jestem spokojny, że wszystko wypali. Około 10:30 widzimy pierwszego biegacza. O mało nie przebiegł koło nas nie zaliczając tyrolki. Jakież było jego zdziwienie kiedy powiedzieliśmy mu, co ma zrobić. Szybko założył uprzęże, żeby już po chwili przeprawić się z powrotem do nas przez rzekę. Po wyjściu pełen banan od ucha do ucha i tekst – “ale daliście czadu. Suuuper”. Szybki poczęstunek i puszczamy go dalej na trasę. Po chwili następni biegacze przybywają do nas i wierzcie lub nie, ale w oczach każdego z nich widziałem tą iskierkę podniecenia, radości i trochę zwątpienia. W końcu na jakim innym biegu w Polsce zjeżdża się tyrolką nad rzeką i to na odległości ponad 100m??? Na jakim przeprawiasz się wpław przez rzekę która ma 14 stopni??? Tylko u nas – na Xtreme Challenge!!! Czy był to zawodnik, czy zawodniczka, a było ich trochę, każdy po wyjściu z wody był szczęśliwy. Każdy dziękował za przygodę – dla niektórych – życia! Za nowe przeżycie. Za super atrakcję, za extremalne doznanie, a najczęściej słyszałem po prostu “SUUUPER, a można jeszcze raz???” Mnie niestety nie było dane przebiec naszej trasy w tym dniu, bo do końca pilnowałem naszego cateringu dla biegaczy, jak i częstowałem ich muzyką z głośnika, jednak uwierzcie, że wyznaczając trasę można tak samo się zmęczyć 😀 i wybrudzić. Tyrolkę jednak zaliczyłem. Nie mogłem sobie odmówić. Przeprawa też fantastyczna i wcale woda nie była taka zimna. A może była tylko nie każdy ma taki bojler jak ja 😀 .

14567528_890678721076232_4571731947483638130_o

Po 14:30 przybiegają do nas ostatni biegacze, a z nimi Bartek zamykający trasę. Zbieram więc wszystko szybko i jadę na start/metę która była parę kilometrów dalej. Na miejscu spotykam szczęśliwych finisherów, niektórych już przebranych, innych jeszcze brudnych, ale każdy dumnie ściskał odlewany X zawieszony na łańcuchu. Myślę, że bieg mimo kilku niedociągnięć wyszedł bardzo, bardzo dobrze. Tym bardziej, że to nasz debiut. Dzisiaj czytamy, że ludzie już czekają za następną edycją, że mamy zrobić ją jak najszybciej bo stworzyliśmy nową historię. Nowy kierunek w biegach OCR, bo głównym wyzwaniem jest Matka Natura i to ona będzie nam podkładać kłody pod nogi.

Aha, no i bobry też już czekają. Tak więc wypatrujcie nowego wydarzenia, a póki co ostro się przygotowujcie, bo łatwo nie będzie.

/Mega Koza

 

RELACJA ANKI

Xtreme – czyli gdyby kózka nie skakała… to by zero fun-u miała.

Od kilku dni jestem członkiem stowarzyszenia Mud Goats i nagle wszystko się zmienia. Już nie tylko będę brać udział w Xtreme Challenge, ale będę jego współtwórcą. Jeszcze nie mam nawet swojej koszulki, a już mamy zebranie z Krzysztofem Pilarskim, aby ustalić co robimy. Jest sierpień, do wydarzenia mało czasu, a my jesteśmy w lesie z przygotowaniami. Dlaczego skoro bieg był od dawna zaplanowany? Dlatego, że życie nas zaskakuje, ktoś odchodzi, ktoś przybywa, ktoś choruje. Życie.

Pierwszy wypad do lasu w Biedrusku – ja i Mega Koza. Badamy tereny koło przepięknych mostów. Rewelacja! Chaszcze, błoto, rozryta droga przez czołgi z wielkimi kałużami i mułem – oj będą tam grzęznąć. Mamy jakieś 1-1,5 km, a nawet nie opuściliśmy terenu koło jeziora. Powrót, dzielimy się zdjęciami, jest dobrze. Jednak wcale nie jest dobrze – to teren wojskowy, nie możemy tam wejść. Chyba czegoś nie zauważyliśmy…

111

Jedziemy znowu, większą ekipą, wchodzimy w las i co? I nic! Nuda, trochę pod górkę, ale tylko las i nic więcej. Gdzie te bajery, gdzie te przeszkody. Wściekłość. Co my im zaoferujemy – bieg po lesie? Pierwsza bomba atomowa na nas spadła. Myśli, że to będzie porażka – nie bieg z przeszkodami, a bieg przełajowy – jaka nowa jakość biegów OCR?? Na szczęście udało nam się wynaleźć to, co potrzebne do tego typu zawodów –  jest bagno, jest rzeczka, mamy gęsty las przy Warcie, bunkry, transzeje, milion rodzajów lasu. Z każdym kolejnym wyjazdem trasa nam się klarowała. Wszystko, co napotkało Was po drodze to godziny poszukiwań, łażenia, czasami biegania po lesie. Tuż przed samym wydarzeniem oznaczając trasę jeszcze znajdowaliśmy przeszkody dla Was. Oprócz jednego, nerwowego penetrowania lasu, każde następne poszukiwania to była przyjemność, męcząca bardzo, ale przyjemność. Woda, dużo słońca, wesołe towarzystwo, pies 🙂 Jest gdzie oznaczać! Działamy!

Dzień “taśmowania”, piątek rano jedziemy i zaczynamy! Dzielimy się na zespoły, dowodzą nimi osoby, które najlepiej poznały ten las. Jak to wolno idzie… czasu mało… została jeszcze tylko sobota. Mamy oznaczoną końcówkę trasy w lesie od ulicy (w tym małą przerwę k. transzei,  “Tak Michał! Pamiętamy, żeby to oznaczyć jutro jak Ciebie nie będzie!” – upewniamy go po raz hmm… nieważne który 😀 ). Druga ekipa zrobiła część trasy 5+, doszliśmy z taśmą również do szmaragdowego jeziorka, znajdując dodatkowe miejsce z podbiegami w dość gęstym lesie. Spadamy na grilla, robi się ciemno, a my jemy tartę owocową, palcami, nie czekając aż znajdą się plastikowe sztućce. Chyba byliśmy głodni! Wracamy tu jutro, w innym składzie. To ta sama tarta, którą Beton dostał w szpitalu 😀 Nieskromnie powiem mistrzostwo świata po takim męczącym dniu 🙂

23

Sobota. Wyjazd z domu 9:00. Biedrusko, podział na grupy i oznaczamy. Czas goni, idzie wolno, kończy się taśma, cześć osób się zgubiła z poprowadzeniem trasy. Szybkie instrukcje co i jak. Część z nas musi jechać do domu, Jacek i Weronika nie ma opcji żeby zostali. Szli bagnem, wymarzli, wolne tempo i konieczność zatrzymywania się na znaczenie trasy skutecznie potęguje wyziębienie. W trakcie telefon do przyjaciela – potrzebujemy więcej taśmy, latarki, czołówki. Ja i Mała odpoczywamy czekając na dostawę sprzętu. Sprzęt dostarczony, do tego jedzenie. Zostałyśmy same z Naną. Jesteśmy twarde – idziemy!

1111

Chyba już przyzwyczaiłyśmy się do zmęczenia, bo nawet za bardzo o nim nie mówimy. Jest koncentracja, mamy misję – oznaczyć. Idziemy skończyć trasę 5+ i do tego został nam kawałek wzdłuż Warty. Docieramy do miejsca gdzie skończyli i … trasa została źle poprowadzona. Jakieś nieporozumienie nastąpiło, niczyja wina, pech. Zwijamy ją, żeby biegacze się nie pogubili. Decyzja, idziemy do Warty i tak skończymy. W lesie z czołówkami już tylko (duża latarka się “skończyła”) na zmianę rozwijamy taśmę. Po lewej stronie Warta, a z każdej strony las. Nawet nie było strachu, cały czas to skupienie. Przejście przez trzciny – tutaj krótka relacja na żywo – tak wiem, źle aparat trzymałam, poruszałam nim, no ale wybaczcie nie często mam okazję buszować po nocy w lesie. Taśma się kończy… dokładnie przy mostku, tam gdzie zaplanowałyśmy dziś skończyć. Jeszcze jakieś pół godziny na pieszo przez las i jesteśmy na parkingu. Ruszamy, Nana momentalnie usypia.

20161002_101531-1

Niedziela. 4:30 pobudka. 6:00 wszyscy na miejscu, pełna mobilizacja, nikt nie zawiódł. Ja, Anioł i Jacek oznaczamy końcówkę przy mostach, Alpha i Mała sprawdzają bagno, a Weronika i Bartek 5+. Jakieś pechowe to 5+, bo w momencie zameldowania znów się dowiadujemy, że tam się pogubili. Mała i Alpha ruszają rowerami na odsiecz. Oznaczyli praktycznie tuż przed rozpoczęciem zawodów. Ja siedzę już na rozwidleniu tras. Słyszę tylko głos w mikrofonie i muzykę. Czekam i za jakieś 15 minut pojawiają się pierwsi zawodnicy, lecą szybko, nie zwracają zbytnio uwagi na mnie i podane na pieńku kawy. Kolejni ludzie to już wrzaski, krzyki, przekleństwa i śmiech. Ciekawa jestem kto powiedział “wolę 30 kilometrów monkey bar niż to…” śmiało przyznać się 🙂 Ekipa ADHD drze się chyba najgłośniej podczas mojej warty. Po niecałych dwóch godzinach wracam do bazy. Są znajomi, są też pierwsze osoby, które ukończyły bieg. Trochę się pokręciłam, coś się zjadło i … została ostatnia fala, a w niej jedna osoba. Bartek deklaruje, że pobiegnie z chłopakiem. Nie tak miało być, mieliśmy już sobie odpuścić, dość trudów i co?! I zmiana obuwia i ja z Eweliną jesteśmy już na rozgrzewce. Dołącza do nas Parkingowy i ruszamy. Za jakiś czas doganiamy ekipę ze Środy Wielkopolskiej, stałych bywalców naszych treningów biegowych. Jest cudownie, zabawnie, trasa fajna 😉 dla nas znana ale! jest tyrolka, nie testowaliśmy jej wcześniej. Reewelaaacja, jechałam jak chłopaki mówili głową w dół. Bosko! Potem wyżerka i to jaka: żelki, ciastka, banany, dekstroza. To ostatnie najlepsze 😉 Lecimy dalej. Szmaragdowe jeziorko. Była dowolność co do jego pokonania, można było bokiem, można było wejść. Z tego co wiem większość ludzi płynęła. Woda masakrycznie zimna. Później znów kolejna odsłona lasu, transzeje itd. Tuż przed ulicą TRACH!, chyba nawet nie biegłam, a szybki marsz i na prostej powierzchni jakoś źle nogę postawiłam, poczułam okropny ból, który mnie przewrócił. Ludzie na chwile zamarli. Co robimy? Wstałam, ból odpuścił nieco. Idą ze mną. Chłopaki chcą mnie nieść. Każę im lecieć do mety i kogoś po mnie wysłać na rowerze. Ja znam trasę, wiem, że niedługo będzie ścieżka i się do niej doczłapie. Poradzę sobie. Posłuchali :). Złapałam jakiś kij i idę. Dochodząc do jeziorka wyszedł po mnie Bartek i Miłosz. Trasę (omijając mały odcinek) pokonałam – który to raz już nie liczyłam…

5555

Koniec, dla mnie. Do mnie mało co już docierało. Emocje wzięły górę, widziałam tylko, że jest dobrze, chyba się podobało, no i ból. Ratownicy zawinęli nogę. Nie znieczulili niczym. Chyba się lekko tam poryczałam ze dwa razy. Kumulacja wszystkiego.

05.10.2016 zostały niecałe 4 tygodnie z nogą w gipsie, pękła kość strzałkowa. NIE ŻAŁUJĘ!

Dziękuję Wam! Dołączenie do Mud Goats i wszystko co się z tym wiąże jest bardzo wysoko na mojej liście “Najlepsze co mogło się w życiu przytrafić”.

/ANKA

14500194_890678587742912_2957286453057576292_o
Za umożliwienie wzięcia udziału w tworzeniu tego wydarzenia ogromne podziękowania dla Krzysztofa Pilarskiego oraz jego fundacji Sport Challenge.

sc

Scroll Up